Συνομιλώντας με τον Γιάννη….
- Ποιο ήταν το πρώτο προσωπικό έργο που δημιούργησες; Τι θέμα είχε και ποια η αφορμή;
Πρέπει να ήταν και το πρώτο ζωγραφικό μου έργο. Μια ακουαρέλα, ένα ζευγάρι παπούτσια, που αν και το δούλεψα σπίτι μόνος μου, η καθηγήτρια μου το έστειλε (χωρίς να το ξέρω σε κάποιο πανελλήνιο διαγωνισμό στον οποίο βραβεύτηκε κιόλας). Χωρίς καθοδήγηση χωρίς κανόνες και πρέπει, μέσα σε μια ώρα είδα να δημιουργούνται μπροστά μου νέες προοπτικές. Εκείνη τη στιγμή νομίζω πως αποφάσισα πως δεν μου χρειάζονται κανόνες και ότι (μάλλον) λειτουργώ καλύτερα μόνος χωρίς καθοδήγηση ή περιορισμούς.
- Νιώθεις πως τα έργα σου έχουν μία ταυτότητα ή είναι κάτι που ακόμα αναζητάς;
Από την ώρα που σταματάς να δουλεύεις ένα έργο αυτό αποκτά την δική του υπόσταση. Δεν λέω τελειώνεις, γιατί πάντα θα έχεις να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις κάτι. Άρα τα έργα την ταυτότητα τους τους τη βρίσκουν μόνα τους. Αν ρωτάς αν έχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους ή με εμένα θα σου πω ναι. Τον λόγο και την έκφραση μου ψάχνω σε ότι και αν κάνω. Αυτό με ενδιαφέρει και αυτό ψάχνω να βρω.
- Ποια είναι η άποψή σου για τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ως υποστηρικτικό εργαλείο της καλλιτεχνικής σου δραστηριότητας;
Με τα social media μπορείς να κοινοποιήσεις και να επικοινωνήσεις πιο γρήγορα τη δουλειά σου. Είμαστε όμως όλοι σε μια κατάσταση που μονάχα κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε. Χρειάζεται να έχεις πολύ ισχυρό λόγο ή πολλή μεγάλη ανάγκη για να μιλήσεις και να ακουστείς. Αυτή η ανάγκη προσδίδει στη δουλειά σου και την κάνει πιο γνωστή και αναγνωρίσιμη. Τα μέσα από μόνα τους είναι μονάχα εργαλεία.
- Υπάρχει κάποιο έργο σε αυτή την έκθεση που θα ξεχώριζες;
Είναι δύο. Το ένα είναι ένα πορτραίτο της μητέρας μου με τίτλο “Oh Mother”. Είχα προσπαθήσει πολλές φορές να φτιάξω ένα έργο με την μορφή της αλλά πάντα κάτι έλειπε. Βρήκα μια σειρά από φωτογραφίες που της είχα τραβήξει σε ένα ταξίδι. Κατέληξα σε μια που μου ήταν πολύ ξεκάθαρα κάποια από τα πιο βαθιά χαρακτηριστικά της. Η γλύκα, η δύναμη αλλά και η απίστευτη συστολή της. Το δεύτερο είναι το “Dont Be A Dick”. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συνέχεια για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι μια πρόταση και μια προτροπή για όλους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι dickhead. Λίγο να σκεφτείς πόσο ίδιοι είμαστε, πόσο μοιάζουν οι ζωές μας και πόσο κοινές μπορεί να είναι οι προθέσεις μας θα κατέληγες στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κανένα λόγος να συμπεριφέρεσαι με τρόπο που δεν θα ήθελες να σου φερθούν. Ίσως αυτό ακούγεται παλιομοδίτικο και χριστιανικό αλλά δεν εννοώ τίποτα τέτοιο.
- Ιδανικά, τι θα ήθελες να καταλάβει -ή καλύτερα να νιώσει- κάποιος βλέποντας τα έργα σου;
Θα ‘θελα να δραστηριοποιηθεί πολλαπλά. Είτε σε θεωρητικό είτε σε πραγματικό επίπεδο. Αν κάποιος δει η διαβάσει κάτι, είτε του αρέσει είτε όχι, είτε συμφωνεί είτε όχι, αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Αν ένα έργο καταφέρει να παγώσει τον χρόνο κάποιου που στέκεται μπροστά του αυτό θα ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Την πρώτη φορά που είδα στο Prado πίνακες του Rothko, τον Σκύλο του Goya και ένα από τα πρώτα έργα του Picasso πραγματικά σάστισα. Δεν μπορώ να το περιγράψω σαν κατάσταση παρά μόνο σαν συναίσθημα. Θυμάμαι κάτι να φουντώνει, αφήνοντας μέσα μου μια γλυκιά αναταραχή. Όλα αυτά τα λέω γιατί πιστεύω πώς “only art can brake your heart” και όπως είπε ο Maurizio Cattelan: «Όλα φαίνονται παράλογα μέχρι να πεθάνουμε και τότε είναι λογικά».
- Μάθαμε πως είσαι συλλέκτης. Πες μας περισσότερα γι’ αυτό.
Δεν ξέρω αν είμαι συλλέκτης. Ψάχνω περιοδικά μικρού τιράζ με ιδιαιτερότητες στο τύπωμα τους όπως το Werk, τα πρώτα η κάποια επετειακά τεύχη από άλλα όπως το The Face, η Arena, το i-D η το Tank. Έχω καταφέρει και έχω βρει τέσσερα από τα τεύχη του Visionaire,του εντύπου που άλλαξε τον όρο περιοδική έκδοση στην τυπογραφία. Ψάχνω επίσης πρώτες εκδόσεις από κάποια βιβλία (έχω την πρώτη έκδοση της Ασκητικής του 1964). Κυνηγάω αριθμημένα η περιορισμένης κυκλοφορίας cd, όπως το Collected των Massive Attack (που είναι τυπωμένο σε θερμογραφικό χαρτί και αλλάζει χρώμα ανάλογα με την θερμοκρασία του χώρου που βρίσκεται, ή εκείνου που το κρατάει), ή το Lullabies To Violaine των Cocteau Twins, (που εκτός ότι περιέχει 4 cd, ενώ η κανονική έκδοση μονάχα 2), είναι τυπωμένο σε ένα χαρτί που μοιάζει με βρεγμένο βαμβάκι. Κυνηγάω με μανία τα promos που διανέμονται πριν από τα κανονική κυκλοφορία των albums και προορίζονται για την προώθηση τους (αλλά δεν πουλιούνται) και πιο πολύ τα promos cd singles που λόγω μικρής χρονικής διάρκειας της κυκλοφορίας τους είναι ακόμα πιο σπάνια…. Tα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει και μαζεύω έργα τέχνης από φίλους με πολύ προσωπικά κριτήρια. Μαζεύω πράγματα που μ’ αρέσουν και όχι απαραίτητα πράγματα που ίσως και να έχουν κάποια αξία. Συνήθως κρατάω πράγματα που οι άλλοι θεωρούν ότι είναι για πέταμα… Με αυτό τον τρόπο έχω γλιτώσει έργα από την καταστροφή που όταν ο δημιουργός τους τα δει μετά από καιρό (συνήθως) μου τα ζητάει πίσω. Συνήθως τα επιστρέφω…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ
Ο Γιάννης Καρδάσης είναι γραφίστας, DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός.Τρέφει μεγάλη αγάπη για τα καρτούν, τα φρεσκοτυπωμένα βιβλία, τα περιοδικά και τον Morrissey. Θα ήθελε να ζούσε σε ένα μουσικό φεστιβάλ. Θα του άρεσε να ζούσε στην Βαρκελώνη ή στο Παρίσι αλλά προς το παρόν μένει στην Αθήνα. Θα ήθελε να υιοθετούσε ένα σκύλο αλλά ο Σωτήρης (η γάτα του) δεν συμφωνεί. Έχει καταφέρει να δει τους Fugees, τους Garbage και τον George Michael live (το ίδιο βράδυ). Θεωρεί σημαντικούς τους πίνακες του Mark Rothko, τους Pet Shop Boys, το εξώφυλλο του True Faith των New Order, την αφίσα από το Tutto Su Mia Madre και την ταινία Fight Club. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει ξυλουργός (ή υδραυλικός), να παρακολουθήσει τις ταινίες του Almodóvar χωρίς να χρειάζεται υπότιτλους.
YΓ. Είναι ερωτευμένος με την Tracey Thorn. Της έχει στείλει on line μήνυμα να μπει να ακούσει (live) μια εκπομπή του αφιερωμένη σε εκείνη. Δεν του απάντησε ποτέ.
Ο Γιάννης Καρδάσης παρουσιάστηκε στο 1ο τεύχος του KROMA Magazine.
Download KROMA Magazine for more!
