Ελένη Γερασιμίδου: Δεν θα μας φάνε, θα τους φάμε!

Ελένη Γερασιμίδου: Συνέντευξη

KROMA / Ελένη Γερασιμίδου / Photo: Vaso Lataroulou ©KROMA

«Ησυχία παρακαλώ, ησυχία», είπε με τόνο αυστηρό, στον οποίο διέκρινες την οικειότητα και γλυκύτητα προς στους συμπρωταγωνιστές της, Αντώνη Ξένο και Αγγελική Ξένου, τον σύζυγό της και την κόρη της στην πραγματική ζωή, καθώς ξεκινούσαμε τη συζήτησή μας στον προθάλαμο του «Από Κοινού», περίπου τρεις ώρες πριν ανέβουν στη σκηνή για το πιο πρόσφατο έργο τους, Super Supper.

Η Ελένη Γερασιμίδου μας μίλησε για τον νέο τους χώρο, για τα πράγματα που την ενοχλούν στο θέατρο, για το σινεμά, για το καινούριο της βιβλίο, για τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την οικογένεια και την προσωπική της χαρά στη ζωή.

Η ονομασία του θεάτρου Από Κοινού ήταν έμπνευση της Αγγελικής Ξένου και η δουλειά προσωπική του Αντώνη Ξένου. Είμαστε με νοίκι, αλλά είναι σαν να το αγοράσαμε. Παλαιότερα, όταν νοικιάζαμε χώρους μικρότερους, και όχι τόσο νόμιμους και ασφαλείς όσο ο δικός μας, οι τρεις μέρες αντιστοιχούσαν σε ένα σημερινό ενοίκιο.

Γενικά το επίπεδο του κοινού είναι πιο χαμηλό τώρα. Ευτυχώς που με ρωτάτε. Αυτοί που νομίζουν ότι τους αρέσει μια μοντέρνα τέχνη, μόνο μοντέρνα δεν είναι. Αυτό που είναι του συρμού, για μένα είναι η τέχνη του τίποτα. Και το τίποτα το ακολουθεί αρκετός κόσμος, δυστυχώς. Ο οποίος δεν έχει μέτρα σύγκρισης. Δεν έχει σκέψη.

Στην παράστασή μας Φόρτυ 1/2, με βάση την τέχνη της Μαρίνας Αμπράμοβιτς, αυτό που ανταποκρίθηκε ήταν το λαϊκό κοινό. Ηρθαν εδώ και άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη, ζωγράφοι και άλλοι, και, δεν κατάλαβαν; Δεν τους άρεσε; Νόμιζαν ότι λέγαμε για αυτούς; Δεν μιλούσαμε για αυτούς. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση.

Η κρίση στο θέατρο

Η κρίση στο θέατρο είναι ένα θέμα που πάντα υπήρχε. Δεν θέλω να πω όπως λένε μερικοί, ‘είναι πάρα πολλά τα θέατρα’. Γιατί να μην είναι; Ο καθένας κάτι θέλει να πει. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει βοήθεια και δεν υπήρχε ποτέ.

Υπάρχουν τα θεατρικά μoνοπώλια που τα βγάζουν πιο εύκολα πέρα με τα ακριβά εισιτήρια. Εμείς παλεύουμε διαφορετικά.

Το θέατρο δεν είναι η πρώτη διασκέδαση όπως παλιά. Εχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι στις επιθεωρήσεις χρησιμοποιούνται σουξέ ήδη υπάρχοντα. Ενώ παλιά, από το θέατρο γίνονταν τα σουξέ.

Το θέατρο ήταν το καταφύγιο. Ακόμα και σε δύσκολες εποχές. Τώρα δεν είναι έτσι. Υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να πάνε στο θέατρο και δεν μπορούν.

‘Αν δεν υπάρχει πολιτική σκέψη στους ηθοποιούς, όσο ταλέντο και να έχουν, σε κάτι υστερούν, δεν είναι ολοκληρωμένοι’

Στην κόρη μου εκτιμάω το μυαλό της. Την εργατικότητά της. Τη θετικότητά της. Την πολιτική της σκέψη. Και δεν εννοώ τη στενά πολιτική. Τα ίδια εκτιμώ και στον άντρα μου. Φαντάζομαι τα ίδια και εκείνοι. Φυσικά και διαφωνούμε, και σκοτωνόμαστε κιόλας.

Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω. Να είμαι σε χώρους που τραγουδάμε όλοι μαζί παρέα, γιατί έτσι έχω μεγαλώσει. Με τα πολύ μοντέρνα τραγούδια, πιο πολύ κινούμαι, δεν μπορώ να μην χορέψω.

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται ακούγοντας για το Πανόραμα; Τα πάντα.

Τελευταία φορά έκλαψα στον αδερφό μου που έφυγε πρόσφατα.

Γελάω αρκετά. Είμαι από αυτούς που και κλαίνε και γελάνε. Για κάποιους ανθρώπους που φαίνονται πολύ αναίσθητοι, λέω «αυτός ούτε κλαίει ούτε γελάει».

Μπαίνω στο ίντερνετ. Δεν έχω φέισμπουκ. Στέλνω μέιλ, κείμενα, τυπώνω. Καμιά φορά που πέφτω πάνω σε σχόλια, «αρρωσταίνω». Λέω, τόσο κακός έχει γίνει ο κόσμος; Οχι για μένα, για άλλους.

Ναι, κοιτάω τα σχόλια για τις παραστάσεις μας. Χωρίς φόβο. Διότι ξέρουμε ότι υπάρχει και κακοήθεια.

Είναι πάρα πολύ ωραίο να υπάρχει ένα περιοδικό τέχνης όπως το KROMA.

KROMA / Ελένη Γερασιμίδου / Photo: Vaso Lataroulou ©KROMA

Σούπερ Σάπερ

Η σκηνή του Super Supper με την οποία διασκέδασα περισσότερο ήταν αυτή του δείπνου.

Τι αντιπροσωπεύει ο «κακός» στο Super Supper; Δεν ρωτάτε καλύτερα τον συγγραφέα; Γιατί εγώ δεν ξέρω! Ενας εισβολέας είναι, ένας επισκέπτης. Οποιος έρχεται απ’ έξω είναι «κακός». Ετσι το ερμηνεύω εγώ, δεν ξέρω τι λέει ο Χατζάκης (σκηνοθέτης).

Να πω κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει. Την πρώτη μέρα του Super Supper βγήκαμε στο φουαγιέ και πέρα από κάτι πολύ γνωστούς ανθρώπους που μας πλησίασαν, δεν μας μίλησε κανείς. Ηρθαν και τσιμπολογούσαν, αυτά τα φτωχικά που είχαμε, και ήταν σαν να μην είχαμε παίξει. Επειδή εγώ τα λέω μες στη μούρη όλα, μου έκανε φοβερή εντύπωση. Στο σπίτι ήμουν πολύ στεναχωρημένη. Διότι δεν είμαστε έτσι μαθημένοι. Τη δεύτερη μέρα ήταν όλα μια χαρά. Δεν ξέρω τι ήταν. Δεν τους αρέσαμε; Να πω ότι είμαστε και άνθρωποι που δεν μας αγαπάει ο κόσμος; Δεν είμαστε ζεστοί;

Οι «Σουηδοί»

Και άγχος έχω, και εκνευρισμός θα υπάρξει, στις πρόβες ή στις παραστάσεις. Οχι πάνω στη σκηνή όμως. Οταν αρχίσεις, μετά δεν υπάρχει τίποτα.

Ο κόσμος θα με σταματήσει στον δρόμο για αυτά που βλέπει στην τηλεόραση. Για την Ελενίτσα, και μακάρι να συνεχίσει να το κάνει, για το Εμείς και Εμείς, την Πόντια που μεγάλωσε γενιές. Αλλά πολύ σπάνια για κάτι στο θέατρο.

Είναι κάτι τρελό που συμβαίνει. Υπάρχει κοινό που μπορεί να μην σου δώσει τίποτα ενώ παίζεις. Να τύχει να βγούμε από τη σκηνή και να πούμε «τι Σουηδοί είναι αυτοί» – έτσι τους λέμε. Στο τέλος όμως να έρθει ένα χειροκρότημα φοβερό. Σκέφτονται, προσέχουν, δεν ξέρω τι γίνεται.

‘Περνούσαμε ωραία, γελούσαμε, μέχρι να φτάσει η ώρα της ολομέλειας. Ε, οι τελευταίες ολομέλειες ήταν τραγικές’

Στη Βουλή δεν είχα και πολλά πάρε δώσε. Δεν πήγαινα σχεδόν καθόλου στο καφενείο, γιατί εκεί γίνονταν επιθέσεις φιλίας. Καθόμασταν στο γραφείο μας, που ήταν ωραίο γραφείο, όπως όλα. Περνούσαμε ωραία, γελούσαμε, μέχρι να φτάσει η ώρα της ολομέλειας. Ε, οι τελευταίες ολομέλειες ήταν τραγικές. Κάτι 24ωρα. Προέκυψαν και καινούρια κόμματα. Είχαμε και πρόεδρο τη Ζωή. Αυτά.

Οχι, δεν υπάρχει τίποτα καλό από το 2010 και μετά. Το ένα κακό διαδέχεται το άλλο. Δυστυχώς. Το μόνο θετικό ίσως είναι ότι μέσα από όλη αυτήν την περιπέτεια προέκυψε περισσότερη δύναμη για κάποιους ανθρώπους. Δεν θα μας φάνε, πρέπει να τους φάμε. Αν προλάβουμε βέβαια. Γιατί τα τύμπανα χτυπάνε γύρω γύρω.

‘Δεν εξαρτάσαι από τις αντιδράσεις του κόσμου όταν είσαι πάνω στη σκηνή. Εσύ πρέπει να τους κερδίσεις’

Ως ηθοποιός πρέπει να ξέρεις και τον αποδέκτη. Αυτά που κάνεις δεν τα κάνεις για τον εαυτό σου. Τα κάνεις επειδή κάπου πηγαίνουν. Εχουν κάποιο σκοπό. Δεν είναι μόνο η διασκέδαση, που είναι σημαντικό, είναι να κινείς και λίγο τη σκέψη. Δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς επανάσταση, μπορούμε όμως να συνετελέσσουμε λιγάκι. Οπως όλοι οι άνθρωποι.

Πολλές ταινίες με έχουν μαγέψει. Δεν χορταίνω το Της Κακομοίρας. Και το Δεσποινίς Διευθυντής. Δεν θα πω τις πιο κουλτουριάτικες. Με μάγεψε και ο Θίασος βέβαια, πολύ αργότερα.

Πότε θα δούμε τον επόμενο μεγάλο ρόλο μου στον κινηματογράφο; Α, πού να ξέρω εγώ, ρωτήστε τους σκηνοθέτες. Βρείτε τον πρώτα! Θα πάω ευχαρίστως και για μια ατάκα. Αλλά ξέρετε κάτι; Αλλο να πεις μια ατάκα στον Αγγελόπουλο, που είχα όντως μία ατάκα στην τελευταία του ταινία που δεν έγινε (Η Αλλη Θάλασσα), και άλλο να σε παίρνουν, να θέλουν το όνομά σου, και να σου δίνουν το τίποτα.

Είχα την τύχη να παίξω σε ταινία του Αγγελόπουλου. Με τίμησε και ο Κακογιάννης. Λείπουν αυτοί τώρα από τη ζωή μου. Ξέρετε, κάποιοι κάνουν τους σπουδαίους, ότι ξέρουν πολύ σινεμά, και δεν ξέρουν καθόλου ότι εγώ έχω παίξει και σινεμά. Αν και δεν έχω παίξει τόσο όσο θα ήθελα. Κάποιες ταινίες μου δεν τις έχω δει καθόλου!

Κάποιοι δείχνουν από μόνοι τους ότι σε ξέρουν μόνο από την τηλεόραση. Και θεωρούν ότι έχεις κάνει την υπέρβαση. Καμία υπέρβαση δεν έχω κάνει. Εχω να τους πω ότι έχω κάνει πολλά καλύτερα.

Αθήνα – Θεσσαλονίκη

Αυτό που έχει η Αθήνα και δεν έχει η Θεσσαλονίκη είναι περισσότερο φως. Αν και της Αθήνας το κλίμα έχει χαλάσει. Εχει επίσης πάρα πολύ ωραία μέρη. Το ιστορικό τρίγωνο ας πούμε. Εγώ ηρεμώ τελειώς, γίνομαι άλλος άνθρωπος όταν βρίσκομαι εκεί.

Η Θεσσαλονίκη έχει έναν πολύ φιλόξενο κόσμο. Εχει πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Εχει όμως και το σύμπλεγμα της δεύτερης πόλης. Κάποιοι κατάφεραν, όχι σημαντικοί άνθρωποι, να περάσουν αυτό το σύμπλεγμα στην εξουσία, ότι πρέπει να μας λέτε συμπρωτεύουσα. Ως Θεσσαλονικιά το λέω. Μπορεί να μην αρέσει στους Θεσσαλονικείς, αλλά εγώ δεν μπορώ να μην το πω.

Επίσης, όπως κάθε τόπος ίσως, αφήνει τα παιδιά της να φεύγουν. Και το λέω επειδή κάναμε την απόπειρα, πήγαμε εκεί, αλλά δυστυχώς αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Μας έβλεπαν στον δρόμο να κολλάμε τις αφίσες και μας έλεγαν «α, με τον θίασο είστε εδώ;». Και εμείς ζούσαμε εκεί. Αυτοί που παραμένουν εκεί, για μένα είναι σπουδαίοι. Βέβαια, δεν έχω την ίδια αντιμετώπιση από αυτούς. Τους παινεύω γενικότερα. Δεν με παινέψανε αυτοί ποτέ, δεν πειράζει.

‘Αν θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο, μην δουλεύεις αλλού. Πρέπει να ζεις από το θέατρο για να γίνεις καλύτερος. Το πιστεύω αυτό’

Για να γίνεις ηθοποιός πρέπει να είσαι αποφασισμένος να ζεις επικινδύνως. Να διαβάζεις και να παρατηρείς. Θέατρο χωρίς γενικές γνώσεις δεν γίνεται. Οποιος το νομίζει αυτό είναι βλαξ. Δεν εννοώ να είσαι επιστήμονας, αστροφυσικός. Αλλά επιστήμονας στη δουλειά σου πρέπει να είσαι.

Ναι, ένας ηθοποιός οφείλει να έχει ένα χαρτί από δραματική σχολή. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν έχει, δεν είναι καλός. Αν αγαπάει όμως αυτό που θέλει να κάνει, θα πρέπει να το σπουδάσει κιόλας.

Γέμισε ο τόπος ερασιτεχνικά σχήματα. Επιστρατεύουν ό,τι πιο πρόχειρο αρέσει στους υπόλοιπους. Είναι φαινόμενο των τελευταίων χρόνων να περνάνε και να μην σου μιλάνε γιατί θεωρούν ότι είναι καλύτεροι. Δυστυχώς ξεκινάει από πολλούς προοδευτικούς. Ναι, θα πρέπει να υπάρχουν. Ομως, μετά τι; Εγώ έχω πεινάσει για αυτό, έχω ξενυχτήσει, έχω αφήσει απλήρωτους λογαριασμούς. Εκείνοι δεν ρισκάρουν τίποτα. Κάνουν τη δουλίτσα τους, και πού και πού παίζουν και θέατρο.

Μαγειρική, γράψιμο και φύση

Κάνω αυτό που αγαπώ, οπότε εισπράττω και αγάπη από αυτό. Αλλά μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό. Είναι πολλά τα πράγματα που δεν έχω κάνει και θέλω να κάνω. Οχι στο θέατρο. Στη ζωή μου. Οπως ταξίδια. Ή περισσότερο διάβασμα. Είναι πολλά βιβλία που δεν τα έχω αγγίξει ή έχω διαβάσει μόνο μέρος τους.

Μου αρέσει η μαγειρική. Ισως κάποιοι γνωρίζουν και ότι γράφω. Το νέο μου βιβλίο βγήκε στις αρχές Μαρτίου. Το Αυτές και εκείνες. Περιέχει το Αυτές που είχα γράψει παλιότερα και το Εκείνες που είναι καινούριο. Είναι το τρίτο μου βιβλίο, το πρώτο ήταν το Σινέ Πανόραμα.

Η χαρά της ζωής για μένα είναι τα πολύ απλά πράγματα. Να βλέπω από το παράθυρό μου τα φύλλα των δέντρων που κουνιούνται. Τη φύση που ανθίζει – ευτυχώς μένω στην εξοχή. Να μαζεύω τα γεννήματα από τον κήπο μας. Αυτά που φυτεύει ο Αντώνης. Να μαγειρεύω. Να έρχονται οι φίλοι μου, να τρώνε, να ευχαριστιούνται. Αυτά είναι που δεν πρέπει να χαθούν. Γιατί οι μεγάλοι αποφασίζουν να κάνουν πολέμους, και να διαιρούν και να βασιλεύουν.

info

SUPER SUPPER: a title in english for no actual reason

Η Ελένη Γερασιμίδου ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της για το «Super Supper» του Γρηγόρη Χατζάκη στο θέατρο «Από Κοινού», Ευπατριδών 4 (Γκάζι), όπου έπαιξε με τους Αγγελική Ξένου, Αντώνη Ξένο και Χάρη Ασημακόπουλο.

Media Sponsor: KROMA Magazine

It's only fair to share!